Never say Never!

Hi allemaal,

Wie had dat gedacht, dat ik nogmaals naar Guatemala toe zou gaan voor 2 maanden. Misschien anderen nog wel eerder dan ik. Hoe gaaf ik het de vorige ook vond, ik had graag gewild dat ik inmiddels mijn leven in Nederland weer volledig had opgebouwd. Helaas gaat niet altijd alles als gepland maar de kans die mij nu werd gegeven kon ik niet voorbij laten gaan. 1.5 week voor vertrek hoorde ik dat ik terug mocht komen om 3 artikelen te gaan schrijven en publiceren over het veldwerk wat ik het afgelopen jaar had gedaan en dit is natuurlijk een hele gave kans! 

Daar zit ik nu dan, terug in Guatemala. Ditmaal op 1 plek, in de stad Quetzaltenango, Xela. Het voelt goed om weer terug te zijn! Maar laat ik even beginnen bij het begin. Op 20 april werd ik warm onthaalt door Liza, het meisje waar ik de vorige keer mee heb samen gewerkt. Ik mocht mijn eerste weekend bij haar en haar familie doorbrengen. Ik werd meteen ondergedompeld in de Midden-Amerikaanse cultuur en het Spaans door mee te gaan naar een doop en de lunch daarna. Ontzettend lief dat ik mee mocht en dat iedereen zo enthousiast was. 's avonds zijn wij naar de film gegaan samen met haar vriend. Gelukkig Engels gesproken en Spaans ondertiteld want het Spaans was wel even genoeg voor de eerste dag. De zondag heb ik haar geboortedorp Amatitlan gezien en de rest van haar familie ontmoet. Het is leuk om de verschillen te zien. Ik zou Liza bijvoorbeeld wanneer zij in Nederland komt alle typische Nederlandse dingen laten zien maar hier is het iets minder sightseeing en vooral de familie ontmoeten. Haar andere tante, nichtjes, oma etc Ik heb ze allemaal ontmoet. En als het dan tot sightseeing komt doen we dat vanuit de auto en sluiten we vervolgens de dag af in het winkelcentrum. Typisch voor hier maar wat voelde ik mij welkom.

Op maandag zijn Liza en ik samen richting Quetzaltenango gereden, mijn woonplaats voor de komende 8 weken. Deze weg hebben wij al vaker gereden en wat was alles herkenbaar. Het enige wat ik mij iets minder goed kon herinneren was al het afval aan de kant van de weg. Zo zie je maar, je herinnerd je toch vaker de goede dingen ;). In Quetzaltenango zag ik mijn kamer, een beetje stoffig, alles kan wel een likje verf gebruiken maar ach klagen mag ik natuurlijk niet. De keuken heeft alles maar toen ik de douche zag schrok ik toch wel even. Echt fris ziet alles er niet uit, alles lijkt zijn beste tijd wel gehad te hebben en elke keer als je wilt douchen moet je de boiler aansteken met een lucifer. Ik zie nu al op tegen het douchen en herinner mij nog de vele koude douches vorig jaar. Maar er is goed nieuws. Ik had te snel geoordeeld! De douche is de warmste douche die ik ooit heb gehad in Zuid/Mid-Amerika en dat is voor mij toch wel een enorm pluspunt. Soms vraag ik mij af waarom ik het toch waard vind om zoveel comfort in te leveren maar al heel snel weet ik weer waarom. Die nieuwe mensen, de glimlach van de bevolking, het onbekende, de lokale markten met een overdaad aan groente en fruit, de ervaring en zo kan ik toch nog wel even doorgaan. Eigenlijk is elke glimlach het al waard!

De dinsdag gaan wij terug naar Nahualá, het plattelandsdorpje waar Liza en ik afgelopen jaar, 6 weken hebben gezeten. Daar toonden wij de resultaten van het onderzoek wat wij de vorige keer hebben uitgevoerd. Het was leuk om weer terug te zijn. Vorig jaar kwamen wij hier aan en waren zij een beetje aarzelend, zij vonden het eigenlijk maar niks dat een blanke en een meisje uit de stad even gingen bekijken hoe het ervoor stond in hun regio maar nu zijn ze super blij ons weer te zien. De resultaten vinden zij erg nuttig en ze vragen wanneer er weer een studie wordt uitgevoerd in Nahualá. Hebben wij toch een goede indruk achtergelaten!!

Dan is het tijd om een normaal ritme op te bouwen. Mijn komende weken zullen er als volgt uitzien. van 8.30 tot 12.30 zal ik werken in het kantoor van CeSSIAM. Liza gaat weer terug naar Guatemala-Stad maar de samenwerking zal denk ik vooral via skype plaatsvinden. Maar gelukkig is Liza er de eerste week nog en kunnen wij genieten van onze favoriete eettentjes, pizza als vanouds bij El Giardino en wat hebben wij elkaar veel te vertellen! Ook lopen we wat door de stad en hebben we een heerlijke middag in het park doorgebracht waar zelfs 'live' muziek was. Een jongen had z'n gitaar gebracht en daar zongen ze dan relaxed met een groepje van 4. Wat een ontzettend goede sfeer.

Op vrijdag gaat Liza terug en is het mijn eerste dag 'alleen'. Ik ga haar wel missen hoor maar hoop dat we in het weekend nog wat tripjes samen kunnen maken. 's middags ontmoet ik een Canadees meisje en mag mee met haar Spaanse les. We gaan naar Mercado Democracia, de lokale markt net iets buiten het oude stads centrum. Een overdaad aan kleur en vitamines. Naast het park waarschijnlijk echt mijn favoriete plek. Ongelooflijk avocado's en mango’s voor 1 Quetzal - 12 cent en zo kan ik nog wel even doorgaan over de prijzen en de versheid van de producten. Helaas is het mango seizoen bijna op zijn eind. Nog even genieten dan.

Afgelopen weekend heb ik vooral sightseeing gedaan in de stad en heel veel foto's gemaakt. Eerst aarzelend of ik toch met mijn goede camera op pad kon gaan maar al snel merkte ik dat het staren wel mee viel en voelde ik mij comfortabel genoeg om foto's te schieten. Al zeg ik het zelf, wat een plaatjes, ik was helemaal in mijn element (ik zal ze proberen hier ook toe te voegen). Op zondag ontbijt ik buiten de deur, je bent een expat of je bent het niet. We eten omelet met zwart brood en bonen natuurlijk. Daarna besluiten Emilie (het Canadese meisje) en ik toch Cerro Baul te beklimmen. Dit is een uitzichtpunt net iets buiten de stad. Er waren helaas wel gemixte verhalen over deze wandeling. Zo worden er nog wel eens wat mensen overvallen etc. Het is altijd lastig om in te schatten wat verstandig is. Je hoort verhalen maar weet niet hoe vaak het voorkomt of hoe groot de kans is. Je wilt natuurlijk geen risico lopen maar binnen zitten is het ook niet als je in zo'n prachtig land bent. Ik denk dat wij nog geen 70 meter omhoog waren gelopen toen een hond enorm begon te blaffen. Het was er super rustig en wij zagen geen anderen. Wij hadden gehoopt om ons bij een Guatemalteekse familie aan te kunnen sluiten maar doordat wij alleen waren hebben wij toch maar besloten om niet verder te gaan. De hond was een soort waarschuwing en wij hebben het maar als teken opgevat dat het gevaarlijk was. Ik was in ieder geval al super bang voor de hond dus dat heeft gewerkt. Gelukkig was het uitzicht vanaf deze plek al voldoende en hebben we toch een goed overzicht gekregen. Hierna zijn wij doorgelopen naar de begraafplaats. Begraafplaatsen zijn hier zo kleurrijk, ik vind dit persoonlijk altijd heel indrukwekkend. Zo was een familie de grafsteen een nieuwe ‘vrolijke’ kleur aan het overschilderen maar helaas leek het hier soms ook net een vuilnisbelt. Rijk, arm, maya, katholiek, verdriet en vreugde komen hier echt allemaal bijeen. Verder bevindt zich hier op deze begraafplaats het graf van Vanushka. Het Guatemalteekse verhaal van Romeo en Juliet. Een jonge zigeuner die gestorven is door een gebroken hart. 

Ik heb afgelopen dinsdag trouwens het beste nieuws in tijden gehoord! Per 1 juli begin ik met een nieuwe baan in Maastricht 😊. Ik zal gaan promoveren op het onderwerp de relatie tussen leefstijl en voeding en de kwaliteit van leven in patiënten met darmkanker. Dit maakt natuurlijk dat ik nog extra ga genieten van mijn tijd hier en besef hoe bijzonder dit is en hoeveel geluk ik heb dat ik toch nog even mag meemaken de komende weken. Ik ga genieten!!

Heel veel liefs,

Marlou-Floor Kenkhuis