Home sweet home!

Lieve allemaal,

Mijn allerlaatste reisverslag alweer over mijn laatste twee weken in Guatemala. Ik ben alweer een weekje op Nederlandse bodem maar sluit dit toch graag goed af voor alle trouwe volgers. De laatste weken heb ik GENOTEN en wat waren die divers.

Het werk: de 3 artikelen zijn bijna af maar nog niet helemaal. Er moet nog wel wat gebeuren en vooral in de afwerking gaat nog wel wat tijd zitten maar in globale lijnen ben ik tevreden. Hopelijk gaat het allemaal nog gepubliceerd worden of in ieder geval 1 maar daar ga ik vanuit Nederland achteraan zitten. De titels waar het om gaat zijn:

-        A comparative study of armspan and armspan-to-height ratio in two settings in the Western Highlands of Guatemala

-        Waist circumference to body-mass index relationships among women in the Western Highlands of Guatemala

-        Relative leg length in adulthood among women living in the Western Highlands of Guatemala: Application of a photo-imaging approach to trunk-to-stature ratios

Langzamerhand was ik al beetje bezig mijn projecten aan het afronden en het afscheid met de office was prima. Ik had weinig met hen samengewerkt maar ik moest natuurlijk wel even trakteren en dat werd enorm gewaardeerd. Er waren net 2 nieuwe Amerikaanse meisjes aangekomen die ik m’n laatste week nog wel even wegwijs heb gemaakt. Grappig om te zien dat alles voor mij al zo vanzelfsprekend is en zij echt met zoveel dingen nog hun ogen uitkijken.  

In mijn laatste week in Xela heb ik nog flink wat gezien van de omgeving en mijn laatste shoppings gedaan. Zo ben ik nog tweemaal naar nabijgelegen dorpjes gegaan in Xela gegaan; Salcaja en San Andres Xecul. Een super oude kerk gedateerd uit het jaar 1524 en de welbekende gele kerk. Op foto’s komt hij beter over dan in het echt, dan lijkt hij toch wel een beetje kitscherig. Maar ook het dorpje zelf was meer dan de moeite waard om te bezichtigen. Een dorpje waarin de mensen leven tussen de landbouwvelden en omhooglopend had je een prachtig overzicht hierover. Daarnaast heb ik natuurlijk alles voor het laatst gedaan en veel afscheid genomen zoals van mijn vaste ‘lokale’ vrienden/marktlieden (inclusief foto!). Verder uit eten, dinners en drankjes gedronken met de overgebleven vrienden op mijn balkon. Wat ga ik dit uitzicht missen zeg!

Een week voor vertrek uit Guatemala heb ik Xela al achter mij gelaten voor een heel goed doel. Lisette was in Guatemala aangekomen en die wilde ik natuurlijk dolgraag nog zien! Heerlijk om weer Nederlands te praten en het voelde eigenlijk zo gewoon terwijl het best wel bijzonder is dat wij hier tegelijkertijd zijn aan de andere kant van de wereld! Voor hen was ik de gids, zo hebben we de ‘chickenbus’ gepakt naar een nabijgelegen dorpje (ciuadad viaja) waar kinderen dolgraag gefotografeerd werden (ik kon mijn hart ophalen!), Cerro de la Cruz beklommen en natuurlijk door de schattige straatjes van Antigua gelopen. ’s Avonds drankjes op een roof top terras en zo vermaakten wij ons prima! Alles was goed en natuurlijk hadden wij veel bij te praten. De zondag zijn Lisette en Amadessa (de vriendin met wie ze reist) naar de Chichicastenango markt gegaan maar aangezien ik daar al 2x geweest was sloeg ik dat even over. Wel had ik besloten om hen nog 2 dagen aan het meer te vergezellen dus we zagen elkaar snel weer. De zondag heb ik alleen besteed in Antigua, wat musea bezocht en wat van mijn kleding gedoneerd aan de vulkaanslachtoffers. Toen de man vroeg of ik hen even wou helpen heb ik daar natuurlijk geen nee op gezegd! Zoals ik in mijn vorige blog al schreef is het echt prachtig om te zien hoe iedereen in de weer is om te helpen en zo droeg ik ook graag nog een steentje bij. Zo besteedde ik dus mijn zondagmiddag in het centrale park op de grond om houdbaarheidsdata van medicijnen te controleren, barcodes door te strepen met zwarte stift en zakjes te maken met 1 tandenborstel, tandpasta, wat shampoo, zeepje etc.

Maandag en dinsdag weer doorgebracht aan het meer van Atitlan. Het is een plek die nooit verveeld en er blijft genoeg te ontdekken. Zo hebben wij 2 nieuwe plaatjes bezocht. San Antonio, een best wel lokaal dorpje die bekend staat om zijn keramiek. Gewoon in de achterbak van een pick-up truck zijn wij daarheen gegaan vanuit Panajachel. Daarnaast hebben we ook San Juan bezocht. Een weversdorpje met prachtige muurschilderingen. Het einde van de middag en avonden brachten we door in San Pedro. In de jacuzzi, op het terras en in de gezellige restaurantjes die daar te vinden zijn. San Pedro is persoonlijk mijn favoriete dorpje bij het meer, altijd wat te doen en veel gezelligheid. Als laatste ‘hike’ stond Indian Nose op het programma. Althans als je het een hike kunt noemen. 3.30 ging onze wekker om met de bus al heel hoog gebracht te worden zodat wij binnen 30-45 minuten lopen boven waren. Mistig! Rond de tijd dat de zon op moest komen zagen wij niks, daar zit je dan.. Maar al snel verdween de mist en het resultaat was waanzinnig. Je zag zo wel 5 vulkanen; San Pedro, Tolimann, Atitlan, Acatenango en Fuego (nog steeds actief!) en natuurlijk met het meer op de voorgrond. Prachtig!

De woensdag ben ik terug gegaan naar Antigua. ’s Ochtends afscheid genomen van Lisette en Amadessa en dan toch echt voor de allerlaatste keer in het busje. In Antigua geluncht met Liza en daar afscheid van haar genomen om mijn laatste avond alleen in Guatemala City door te brengen; klaar voor mijn vlucht de volgende dag om 6.00.

Ik kijk terug op echt een fantastische ervaring en wat ben ik ontzettend bevoorrecht en blij dat ik dit toch nog heb mogen meemaken. Toen ik hoorde dat ik baan had dacht ik waarom ben ik hier. Tuurlijk heerlijk, maar voor mij had het niet zo gehoeven. Daar kom ik nu absoluut op terug, ik had dit echt voor geen goud willen missen. Ik vraag mij af wat ik het afgelopen jaar heb gedaan en heb zeker een beetje spijt van een niet betere invulling. Wat is Guatemala een heerlijk land, super divers, vriendelijke mensen, prachtige glimlachen. En naast het land Guatemala heb ik ook weer met ‘oude’ vrienden kunnen afspreken, ‘nieuwe’ vrienden zowel internationaal als lokaal ontmoet en natuurlijk mijn ‘Nederlandse’ vriendinnetjes gezien, wat het helemaal perfect maakte. Guatemala, volveré!!

Ergens wou ik niet weg. In Nederland roept de verantwoordelijk en langzamerhand word ik wel een beetje bang voor 4 jaar onderzoek. Het lijkt allemaal zo definitief. Maar met de titel Never say never wil ik mijn reisverslag ook weer afsluiten. Het lijkt nu misschien alsof ik niks anders meer ga doen maar er komen vast en zeker nog genoeg mogelijkheden. En terug op Nederlandse bodem kijk ik steeds meer uit naar mijn volgende avontuur: Maastricht!!

Dankjewel voor het volgen van het reisverslag en de lieve berichten.

En wie weet tot de volgende reis 😉

Liefs,

Marlou-Floor